Emma Ihrer

Emma Rother, córka szewca, w młodym wieku poślubiła aptekarza Emmanuela Ihrera, który był od niej starszy o 22 lata. W 1881 roku przenieśli się do Berlina, gdzie Emma znalazła zatrudnienie jako modystka. Już na początku swojej kariery zawodowej wykazała się dużym zaangażowaniem w działalność społeczną.

W listopadzie 1883 roku, z jej inicjatywy, powstało socjalistyczne i feministyczne stowarzyszenie „Frauen-Hilfsverein für Handarbeiterinnen” (Stowarzyszenie Pomocy dla Kobiet Pracujących Ręcznie). Zajmowało się wspieraniem kobiet w trudnej sytuacji, oferując pomoc materialną i duchową oraz reprezentując ich interesy w miejscu pracy.

Jako kolejny krok w swoim zaangażowaniu w sprawy kobiet, w lutym 1885 roku, Emma, wspólnie z kilkoma innymi aktywistkami, założyła „Verein zur Vertretung der Interessen der Arbeiterinnen” (Stowarzyszenie na Rzecz Ochrony Interesów Pracownic). Organizacja ta działała głównie jako wsparcie, oferując usługi prawników i lekarzy zupełnie bezpłatnie dla członkiń.

W 1887 roku rodzina Emmy przeniosła się do Velten, gdzie jej mąż podjął pracę w aptece. Niestety, działalność polityczna Emmy doprowadziła do tego, że Emmanuel został pozbawiony licencji, co zmusiło ich do powrotu do Berlina.

Emma Ihre była również sekretarzem berlińskiego oddziału wspomnianego stowarzyszenia, co przyczyniło się do znaczących zmian w prawodawstwie. Dzięki jej pracy, Reichstag zainicjował oficjalne badania nad płacami w branży odzieżowej. Wzięła również udział w Międzynarodowym Kongresie Socjalistów w Paryżu w 1889 roku, gdzie wspólnie z Clarą Zetkin starały się walczyć z wnioskami przeciwko zatrudnianiu kobiet, co zaowocowało ich równouprawnieniem w związkach zawodowych.

W końcu 1890 roku Emma została pierwszą kobietą wybraną do Komisji Generalnej Związków Zawodowych Niemiec. Z jej inicjatywy rozpoczęto również wydawanie tygodnika „Die Arbeiterin” od stycznia 1891 roku, a od 1892 roku „Die Gleichheit”. Działała także w ramach wielu innych feministycznych stowarzyszeń, które wyraźnie odróżniały się od innych organizacji kobiecych.

W trakcie swojego zaangażowania w komisji poznała Carla Legiena, przewodniczącego tej organizacji, z którym nawiązała bliską współpracę. W 1907 roku zostali parą i razem żyli do śmierci Emmy w 1911 roku, kontynuując wspólnie walkę o prawa kobiet i pracowników.