Michael Friedrich von Althann

---

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Michael Friedrich von Althann przyszedł na świat w 1682 roku w Kłodzku, w rodzinie szlacheckiej, będącej częścią austriackiej arystokracji. Był on synem Michaela Wenzela von Althann, pełniącego funkcję starosty ziemi kłodzkiej, oraz Anny Marii Elżbiety von Aspremont. W młodości uczęszczał do renomowanego kolegium jezuickiego, które ukończył z wyróżnieniem. Następnie kontynuował edukację w Ołomuńcu, we Wrocławiu oraz w prestiżowym Collegium Germanicum w Rzymie. Tam uzyskał doktorat z teologii oraz prawa kanonicznego. W 1710 roku przyjął święcenia kapłańskie, co stanowiło istotny krok w jego przyszłej karierze.

Kariera duchowna

Kariera Althanna w Kościele rozwijała się bardzo dynamicznie. Zanim jeszcze z rąk biskupa otrzymał święcenia kapłańskie, objął stanowisko kanonika ołomunieckiego. Następnie zarządzał beneficjami w takich miastach jak Praga, Wrocław, Altbunzlau oraz w Tapolcy na Węgrzech. W 1714 roku przybył do Rzymu, gdzie jego talent dostrzegł Watykan. Tam został audytorem Roty Rzymskiej, a później objął rektorat w niemieckim seminarium duchownym, nazwanym Collegio Teutonico di Santa Maria dell’Anima. 4 stycznia 1718 roku papież Klemens XI powołał go na ordynariusza diecezji Vác, a jego konsekracja biskupia miała miejsce 27 czerwca tego samego roku. Dwa lata później nie tylko został wyniesiony do godności kardynała-prezbitera, ale również otrzymał kościół tytularny S. Sabina na Awentynie. W latach 1729–1730 pełnił funkcję kamerlinga w kolegium kardynalskim, a także brał udział w konklawe w 1730 roku.

Dyplomata

Von Althann był również doświadczonym dyplomatą, bliskim współpracownikiem cesarza Karola VI. W latach 1720–1722 był jego stałym przedstawicielem przy Stolicy Apostolskiej, co świadczyło o dużym zaufaniu cesarza do jego umiejętności. Z Rzymu zareagował na inne kandydatury podczas konklawe z 1721 roku, zgłaszając weto wobec kardynała-sekretarza stanu, Fabrizio Paolucciego. Dążył do poprawy relacji między Kurią Rzymską a austriackim dworem w Wiedniu, co znacznie wzmocniło pozycję Austrii w tych sprawach. Jego działania przyczyniły się do reorganizacji poselstwa cesarskiego w Rzymie, co zaowocowało nadaniem diecezji wiedeńskiej statusu arcybiskupstwa i metropolii w 1722 roku.

Wicekról Neapolu

W 1722 roku cesarz Karol VI powierzył mu funkcję wicekróla Neapolu i Sycylii, obszarów wcielonych do Monarchii Habsburgów na mocy pokoju utrechckiego, który zakończył wojnę o sukcesję hiszpańską. Jako przedstawiciel cesarza, Althann przeprowadził ceremoniał hołdu od przedstawicieli stanów Królestwa Neapolu i Sycylii, co pozwoliło mu zbudować silną pozycję. Wprowadzał zmiany administracyjne, zmniejszając kompetencje magistratów i efektywnie reorganizując administrację. Już wkrótce po objęciu władzy, liczba mieszkańców Neapolu zwiększyła się emerytalnie z 200 000 w 1722 roku do 250 000 w 1728 roku. Mimo, że jego reformy były idealistyczne i dążyły do usprawnienia nadzoru, napotkał liczne opory ze strony lokalnych elit oraz duchowieństwa, co skomplikowało jego rządy. Althann zainicjował także finansowanie projektów kulturalnych i założył Banco di San Carlo, aby wspierać lokalne inicjatywy finansowe.

W 1723 roku skarżył się wobec swoich przeciwników na ograniczenie autonomii magistratów i urzędników sądowych, walcząc równocześnie z korupcją. Po tym, jak zezwolił na ukazanie dwóch nowoczesnych prac literackich, wywołał sprzeciw konserwatywnego duchowieństwa, co dodatkowo pogłębiło jego kłopoty. W 1728 roku, pomimo starań w reformowaniu neapolitańskiego sądownictwa, zmuszony był do rezygnacji z tego stanowiska z powodu licznych intryg oraz krytyki, co odbiło się na jego reputacji. Rozczarowany, powrócił na Węgry, gdzie zajął się swoimi interesami po śmierci matki, przejmując część dóbr w hrabstwie kłodzkim.

Biskup Vác

Tuż po zdobyciu nominacji na biskupa Vác, Althann natychmiast przystąpił do odbudowy zniszczonej przez okupację turecką diecezji. Wprowadzał regulacje dotyczące ksiąg wieczystych oraz przeprowadzał wizytacje kanoniczne parafii. W ramach wsparcia dla wyludnionych terenów, sprowadzał nowych katolickich osadników z zachodniej Europy. Po powrocie z Neapolu w 1728 roku skoncentrował swoje wysiłki na rozwoju diecezji. Pomimo ograniczonych środków, zdołał wzniesić biskupią rezydencję oraz seminarium duchowne, a także zorganizować szpital w Vác. Zmarł w 1734 roku w wieku 52 lat i został pochowany w katedrze, a jego rolę na fotelu biskupa przejął bratanek Michael Karl von Althann.

---

Oceń: Michael Friedrich von Althann

---