Andreas Faulhaber

---

Życiorys

Młodość i edukacja

Andreas Faulhaber pochodził z rodziny mieszczańskiej, która miała swoje korzenie w Kłodzku. Jego starszy brat, Augustyn, zdecydował się na naukę teologiczną, uczęszczając na Uniwersytet Karola w Pradze, gdzie później przyjął święcenia jako ksiądz i wrócił do Kłodzka. W przeciwieństwie do niego, Andreas był przygotowywany przez ojca do przejęcia warsztatu zajmującego się zegarami wieżowymi, który znajdował się przy ulicy Czeskiej. Po zakończeniu edukacji w gimnazjum przez długi czas, bo aż 14 lat, pracował jako nauczyciel domowy, gromadząc środki na swoje dalsze kształcenie. Wreszcie, 29 września 1750 roku, uzyskał święcenia kapłańskie.

Praca duszpasterska

Po przyjęciu święceń Andreas Faulhaber pracował przez siedem lat w różnych parafiach znajdujących się na terenie hrabstwa kłodzkiego, m.in. w Lądku Zdroju, Dusznikach Zdroju oraz swoim rodzinnym Kłodzku, gdzie pełnił także rolę nauczyciela w gimnazjum jezuickim. W czasie jego posługi wśród mieszkańców ziemi kłodzkiej, wielu z nich miało pochodzenie słowiańskie, przez co ksiądz Faulhaber postanowił nauczyć się zarówno języka czeskiego, jak i polskiego, aby ułatwić komunikację z wiernymi. Zajmował się również malarstwem oraz rzeźbiarstwem, a jego twórczość wzbogaciła lokalną kulturę. Napisał również książeczkę poświęconą Arnosztowi z Pardubic.

Na czas jego działalności duszpasterskiej przypadła III wojna śląska, która przyniosła ze sobą wiele napięć. Z wojska pruskiego dezertowali liczni żołnierze, a księżom katolickim zabroniono udzielania im spowiedzi, co stanowiło formę represji wymierzonej przeciwko Kościołowi katolickiemu. W wyniku doniesień dwóch dezerterów, Josepha Nentwiga oraz Johanna Georga Veitha, Andreas Faulhaber został aresztowany 5 września 1757 roku. Zeznając po schwytaniu, oskarżyli go, twierdząc, że w trakcie spowiedzi namawiał ich do dezercji. Rozkaz o jego aresztowaniu wydał komendant twierdzy kłodzkiej, de la Motte-Foque, przy wsparciu swojego zastępcy, majora d’O.

Po dwóch miesiącach procesu, w dniu 28 października, mimo iż nie przyznał się do winy, został skazany na śmierć przez króla pruskiego, Fryderyka II Wielkiego. Co gorsza, w trakcie tego procesu odmówiono mu prawa do obrońcy. Z kolei 30 grudnia 1757 roku powieszono go, odmówiono mu sakramentów, a także zakazano chrześcijańskiego pogrzebu. Jego ciało pozostawało na szubienicy przez ponad dwa lata aż do przybycia oddziałów austriackich, które stwierdziły, że nie uległo ono gruntownej degradacji.

Pogrzeb

Uroczysty pogrzeb kapłana odbył się 28 lipca 1760 roku w kościele pw. Wniebowzięcia NMP. Przeniesiono tam zwłoki Andreas Faulhabera, gdzie na nagrobku widniał następujący napis: Wielce czcigodny kapłan Andreas Faulhaber. Przez siedem lat pilny duszpasterz, syn i kapłan miasta Kłodzka. Więziony był haniebnie w tutejszej twierdzy, lecz chwalebnie przed nieprzyjacielem dochował wierności tajemnicy spowiedzi, przez co utracił życie na szubienicy 30 grudnia 1757 roku w wieku 44 lat. Odtąd znieważone wszystkie członki jego ciała nietknięte wisiały na powrozie przez dwa lata i siedem miesięcy. A powierzone ziemi przez armię austriacką, pochowane zostały w tym miejscu z należytą pobożnością 28 lipca 1760. Ufamy, że męka jego będzie wynagrodzona.

Próby beatyfikacji

Od XVIII wieku nawiedzano liczne przymiarki do beatyfikacji księdza Faulhabera, których celem było uznanie jego zasług oraz wkładu w życie religijne i społeczne. Mimo tego, wiele z tych działań było wstrzymywanych z różnych przyczyn, w tym m.in. w 1939 roku, kiedy to wybuch II wojny światowej niespodziewanie przerwał wszelkie starania w tym zakresie.

---

Oceń: Andreas Faulhaber

---